نوشته شده توسط: مسعود عبدی
از امام صادق(ع) روایت کرده اند که فرمود: وقتی امام حسین(ع) متولد شد جمعی از ملائک همراه با جبرئیل برای عرض تبریک و تهنیت به رسول اکرم(ص) روانه گردیدند. در هنگام نزول از جزیره ای میگذشتند که در آن به ملکی که او را فطرس میخواندند و از حاملان عرش الهی بوده است برخوردند. او که در امری از خود کندی نشان داده بود با اراده الهی بی بال و پر در آن جزیره ساکن گردیده بود.
فطرس هفتصد سال در آن جزیره عبادت حق تعالی را میکرد تا آنکه امام متولد گردید و او وقتی دید جبرئیل با فوج کثیری از ملائک از آنجا عبور میکند از جبرئیل پرسید به کجا میروید؟ و جبرئیل گفت: پروردگار عالم نعمتی به محمد(ص) کرامت فرموده است و مرا مامور کرد تا او را مبارک گوییم. فطرس از جبرییل خواست که او را نیز با خود ببرند تا شاید آن حضرت برایش دعایی کنند و حق تعالی از تقصیر او در گذرد.
جبرئیل او را با خود برد و به خدمت رسول الله(ص) رسید*تهنیت و تبریک گفت و سپس شرح حال فطرس را به عرض حضرت رسانید. پیامبر فرمودند به فطرس بگو خود را به این مولود مبارک یعنی حسین علیه السلام بمالد تا به مکان خود باز گردد و او نیز چنین کرد*بالهایش در آمد و بالا رفت.
فطرس که شفا یافته حسین(ع) بود عهد کرد که سلام زائران به اباعبدالله(ع) را به ایشان برساند و به رسول الله(ص) عرضه داشت که یا رسول الله: «بر عهده ی من است که شفا دهی او را جبران کنم. هیچ زائری نیست که او را زیارت کند مگر آنکه سلامش را به آن حضرت رسانم.»
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
